კარიერა ფრაზებში #48: ალექსანდრე ანპილოგოვი

საქართველოს ეროვნული ოლიმპიური კომიტეტის მეორე პრეზიდენტმა, ქართული ხელბურთის სათავეებთან მდგარმა ჯანო ბაგრატიონმა ალექსანდრე ანპილოგოვის შესახებ თავის დროზე თქვა:
„საშა სრულიად ახალგაზრდა მოვიდა თბილისის ბურევესნიკში. დამჯერი, შრომისმოყვარე ბიჭი იყო, თუმცა მის ფიზიკურ შესაძლებლობებს ბევრნი ეჭვის თვალით უყურებდნენ – ამ საქმისგან არაფერი გამოვა და თქვენც ტყუილად წვალობთო… ამის საწინააღმდეგოდ საშა თვალსა და ხელს შუა იზრდებოდა და უძლიერეს მოთამაშედ ყალიბდებოდა. მალე ყველა დავრწმუნდით, რომ საქმე გვქონდა ნამდვილ ტალანტთან“.
თავის მხრივ, ალექსანდრე ანპილოგოვი პირველ მწვრთნელებთან გარი მაჭავარიანთან და ჯანო ბაგრატიონთან შეხვედრას ასე იგონებდა: „ბატონმა ჯანომ და ბატონმა გარიმ, არ ვიცი როგორ, ალბათ რაღაც წინათგრძნობით, ჩემში, წიწილასავით მოზარდში, ნამდვილი მოწაფე ამოიცნეს და დაწყებული საქმე იმით დაამთავრეს, რომ ოლიმპიური ჩემპიონი გამხადეს. ბატონმა ჯანომ მე და ჩემი მშობლები დაგვარწმუნა, რომ კარგი იქნებოდა, თუ პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში გავაგრძელებდი სწავლას. მაშინ უკვე საქართველოს მოსწავლეთა ნაკრების წევრი ვიყავი“.
ალექსანდრე ანპილოგოვის სპორტული გზა თვალსაჩინო მაგალითია იმისა, თუ რა შედეგის მოტანა შეუძლია მონდომებას, თავდაუზოგაავ შრომას და ნებისყოფის სიმტკიცეს. ის ჯერ თბილისის ბურევესნიკის ლიდერი გახდა, მერე კი საბჭოთა ნაკრების უპირველესი თავდამსხმელი, ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული გოლეადორი.
ბრწყინვალე ხელბურთელის, სპორტის ამ სახეობაში პირველი და ერთადერთი ქართველი ოლიმპიური ჩემპიონის კარიერას მისივე ინტერვიუებით გავიხსენებთ.

…სიმაღლეში ზრდის პრობლემა არ მქონია, თუმცა წონას ვერ ვიმატებდი – 194 სანტიმეტრი სიმაღლის ვიყავი, მაგრამ მხოლოდ 46 კილოს ვიწონიდი. ექიმები მშობლებს ეუბნებოდნენ, დისტროფია სჭირს და მისგან სპორტსმენი არ გამოვა, ეცადეთ ჯანმრთელი გაიზარდოსო.

…ჩემი 9 წლით უფროსი და რაისაც სპორტსმენი იყო – ხელბურთს თამაშობდა. ბავშვობაში რაისა ჩემზე ფიზიკურად ძლიერი იყო და ყოველთვის მშურდა მისი… ერთხელ, მორიგი ტურნირიდან შინ დაბრუნებულმა, სახლში ხელბურთის ბურთი მოიტანა. მაშინ პირველად ავიღე ეს ბურთი ხელში. მეორე დილით ჩემმა დამ მთხოვა, ეზოში გამოდი, უნდა ვივარჯიშო და დამეხმარეო – კარში ჩამაყენა და ბურთის სწროლა დამიწყო. პირველი გამიტანა, მეორე კი თავში მომარტყა და კინაღამ გონება დავკარგე! გავბრაზდი, განახებ ვინაა ოჯახში კაცი-მეთქი და ვარჯიში დავიწყე. პირველად „ჩაჯდომა“ ვცადე – ჩემი და ამ ვარჯიშს 50-ჯერ ასრულებდა, მე კი მეთორმეტეზე გული წამივიდა… მოკლედ, ძალიან სუსტი ვიყავი.

…ხელბურთზე მეგობრებთან ერთად მივედი – გარი მაჭავარიანს მივაკითხეთ. მწვრთნელმა შემომხედა, სამედიცინო ცნობა მომთხოვა, არ მქონდა და თავი გააქნია – უარი მითხრა, მეგობრები კი მიიღო. ძალიან დამწყდა გული, ტრიბუნაზე მჯდარს ცრემლიც მომერია. ეტყობა ბატონ გარის შევეცოდე და მოედანზე მიხმო, თუმცა მითხრა: იცოდე, შენნაირს მოედანზე რომ ვუშვებ, ამის გამო შეიძლება დამიჭირონო… 14 წლის ვიყავი მაშინ და იმ დღის შემდეგ ხელბურთისთვის არ მიღალატია.

…პირველ წლებში მხოლოდ ფიზიკურ მომზადებაზე ვზრუნავდი, აბა სიმაღლე, ხომ გითხარით, არ მაკლდა. 1970 წელს, სკოლას რომ ვამთავრებდი, მოსწავლეთა საკავშირო ჩემპიონატში გავიმარჯვეთ. ეს ჩემი პირველი გასვლა იყო საქართველოს გარეთ – ლიეტუვაში ვითამაშეთ. მე მხოლოდ 3 შეხვედრაში მივიღე მონაწილეობა და 1 გოლი გავიტანე, ერთხელაც პენალტი ვერ გამოვიყენე. მალე პოლიტექნიკური ინსტიტუტის სტუდენტი გავხდი – ბურევესნიკში მიმიწვიეს. იქ დიდებული ხელბურთელები ჯემალ ცერცვაძე, იმედო ფხაკაძე და ანზორ ექსეულიძე მავარჯიშებდნენ, რომლებიც კარიერას ასრულებდნენ. თავდაპირველად მათი კეთილგანწყობა ვერ მოვიპოვე, არადა იმ დროს უკვე 2 მეტრზე მაღალი ვიყავი.

…1973 წლის ზაფხული ბიძაშვილთან ერთად ზღვაზე გავატარე – აფხაზეთში ვისვენებდი. ის კარგი მოკრივე იყო და დილაობით სანაპიროზე ვარჯიშობდა. მეც ავყევი: ქვიშაში სირბილში ვეჯიბრებოდით ერთმანეთს, ზღვაში ქვის შორს გადაგდებაზე, ცურვაში… მოკლედ, ლამის 2-თვიანი შეკრება გამომივიდა! თბილისში რომ დავბრუნდი, გუნდთან ერთად სპორტის სასახლეს მივაშურე, მაგრამ ეტყობა ჩემზე ხელი ჰქონდათ ჩაქნეული – ყურადღებას არავინ მაქცევდა. შევნიშნე, რომ მოედნის ცენტრთან რამდენიმე ბურთი ეგდო. ერთ-ერთს დავწვდი და კარისკენ ვისროლე. ავაცილე. მეორედ და მესამედ უკეთ გამომივიდა. უცებ ვიგრძენი, რომ დარბაზში სიჩუმე გამეფებულიყო – მოვიხედე და თურმე ყველა მე არ მიყურებს! ერთ-ერთი მწვრთნელი მომიახლოვდა და მთხოვა კიდევ დამერტყა. ვიგრძენი, რომ უკვე სხვა თვალით მიყურებდნენ და ამან ძალა შემმატა. ის დღე იყო და ყველაფერი უკეთესობისკენ შეიცვალა – სხვა საშა ანპილოგოვი გავხდი. მალე ბურევესნიკის ძირითადშიც დავმკვიდრდი.

…სხვათა შორის, ბურევესნიკში რომ მივედი, ქართულად კარგად ვერ ვლაპარაკობდი. ბიჭები დამეხმარნენ და ნელ-ნელა ენა ამოვიდგი.

…1975 წელს, საკავშირო ჩემპიონატის მორიგი ტურის წინ ზაპოროჟიეში შევიკრიბეთ. სასტუმროში ნაკრების ხელმძღვანელებიც მოვიდნენ და გუნდის კანდიდატებზე ისაუბრეს. ცსკა-ს მწვრთნელმა იური პრედეხამ თქვა, ჟენია ჩერნიშევი 2 მეტრზე მაღალია და გუნდში უნდა ავიყვანოთო. იმ დროს 2 მეტრზე მაღლები ხელბურთში იშვიათობა იყო. იქვე ჩემმა მწვრთნელმა იმედო ფხაკაძემ დასძინა, თუ ერთი 2-მეტრიანი აგყავთ, მეორემ რა დააშავა, აგერაა ანპილოგოვი და მასაც უხმეთო. ამის თქმა იყო და დარბაზში ხარხარი გაისმა. დაცინვა ვითაკილე და დარბაზიდან გავედი. ბატონი იმედო, რომელიც მაშინ ბურევესნიკის მწვრთნელი იყო, გამომყვა და ჩემ გამხნევებას შეეცადა. მითხრა, შენ ოღონდ გული არ გაიტეხო, მოინდომე, ბევრი იმუშავე, ნახე, ნაკრებში მალე თავად დაგიძახებენო.

…იმ ზაფხულს ლესელიძეში ვისვენებდი, თუმცა ვარჯიში არ შემიწყვეტია: ისევ ქვიშაში სირბილი, სიმძიმეების აწევა… სხვათა შორის, რბენას და ხტომას ვიქტორ სანეევი მასწავლიდა, რომელიც იქვე, სოხუმში ცხოვრობდა. დინამოს ბაზაზე ჩვენთან ერთად ვარჯიშობდნენ მოჭიდავეები. ლეგენდარულმა გივი კარტოზიამ იმედო ფხაკაძეს უთხრა, ამდენი ვარჯიშით საშას მოკლავ ან საუკეთესო სპორტსმენად აქცევო.

…თბილისში დაბრუნებული ვგრძნობდი, რომ ფიზიკურად უკეთ ვიყავი მომზადებული. მალე საქართველოს რესპუბლიკის ნაკრების სახელით საკავშირო სპარტაკიადაზე ვიასპარეზეთ, სადაც III ადგილზე გავედით. მე ერთ-ერთ საუკეთესო მოთამაშედ მაღიარეს. ამას თბილისის საერთაშორისო ტურნირი მოჰყვა გაზეთ ზარია ვოსტოკას პრიზზე. პირველ შეხვედრაში, თუ არ ვცდები, 9 ბურთი შევაგდე, მომდევნოში 11. საბოლოოდ ბომბარდირთა შორის მეორე ვიყავი – მხოლოდ პოლონელმა ეჟი კლემპელმა მაჯობა. არ გასულა ერთი თვეც და მოსკოვიდან დამირეკეს – ნაკრების ხელმძღვანელობა მეძახდა.

…ნაკრებში პირველი შეხვედრა ავსტრიასთან ჩავატარე. მთელი პირველი ტაიმი სათადარიგოთა შორის ვიყავი, შესვენების შემდეგ კი მწვრთნელებმა მოედანზე შემიშვეს, მაინც ვაგებთ და მიდი, გვაჩვენე რა შეგიძლიაო. დავიწყე ტყორცნები და გოლი გოლზე გავიტანე. ერთ მომენტში მეტოქე მეუხეშა, მაგრამ ტრავმის მიუხედავად მაინც ვერ გამაჩერეს. საბოლოოდ 4 ბურთით მოვიგეთ. მას შემდეგ წლების მანძილზე გუნდის წევრი ვიყავი.

…1976 წელს, მონრეალის ოლიმპიური თამაშების წინ მთავარ ფავორიტებად რუმინელები ითვლებოდნენ, იმ დროისთვის მსოფლიოს 4-გზის ჩემპიონები. ოლიმპიადამდე მათ 4-ჯერ ვეთამაშეთ ამხანაგურად და ყველა შეხვედრა წავაგეთ. მიუხედავად ამისა, გვჯეროდა, რომ იქ, ოლიმპიადაზე ჩემპიონობის ძალიან კარგი შანსი გვქონდა. ჯგუფური ტურნირის სტარტზე 2-ჯერ იოლად გავიმარჯვეთ – იაპონიას 26:16, კანადას კი 25:9 მოვუგეთ. მომდევნო შეხვედრაშიც თავდაჯერებულები გავედით, მაგრამ იუგოსლავიელებმა 2 ბურთით მოგვიგეს – 18:20. მერე გერმანელებსაც ვაჯობეთ და დანიელებსაც… ფინალში რუმინელებს დავუპირისპირდით. კარგად ვითამაშეთ, მთელი შეხვედრის მანძილზე ჩვენ ვფლობდით უპირატესობას, თუმცა უკანასკნელ 5 წუთში სიტუაცია შეიცვალა – მეტოქემ იძალა და ანგარიში გაათანაბრა. სათადარიგოთა სკამზე ვიჯექი, როცა ჩვენი მწვრთნელი ანატოლი ევტუშენკო მოვიდა და მითხრა, ეხლა მოედანზე გახვალ, ბიჭებს დააწყნარებ და გოლს გაიტან! იცოდე, ვინც პირველი შეაგდებს, ჩემპიონიც ის გახდებაო… მეც მეტი რა მინდოდა?! თამაშში ჩართულმა მალე ბურთი ეფექტურად შევაგდე, საბოლოოდ კი 19:15 მოვიგეთ და ოლიმპიური ჩემპიონები გავხდით!

…ვერ ვიტყვი, რომ ოქროს მედლების მოგება დიდი ზარ-ზეიმით აღვნიშნეთ. მსგავსი არაფერი ყოფილა. ისე, სამი ღამე მედალთან ერთად მეძინა – მეშინოდა არ დამკარგვოდა.

…თბილისში დაბრუნებულს მამამ გამარჯვება მომილოცა, თუმცა იქვე მირჩია, ახლა მეტი თავმდაბლობა გმართებს და ეცადე ეს გამარჯვება დაივიწყო, ოლიმპიური ჩემპიონობის შემდეგ შენ ბევრისთვის სამაგალითო ხარ და არ შერცხვეო. ის სიტყვები ამდენი წლის შემდეგაც მახსოვს.

…მედლებთან დაკავშირებულ ერთ სახალისო ამბავს გავიხსენებ, რომელიც ირიბად, მაგრამ მამის დარიგებასთანაცაა კავშირში. 1976 წლის სექტემბერში თბილისში დინამოს სტადიონი გაიხსნა და როგორც ოლიმპიური ჩემპიონი, მეც მიმიპატიჟეს. ვიფიქრე, ოლიმპიური მედალი როგორ არ უნდა გამოვაჩინო-მეთქი და მასთან ერთად თუ რამე ჯილდო მქონდა მოგებული, 3-4 მედალი, ყველაფერი ჩამოვიკიდე. მივედი სტადიონზე და ვიქტორ სანეევს შევხვდი, მთელი მკერდი ჯილდოებით აქვს სავსე! გავეხუმრე, სახლში მედლები არ დატოვე-მეთქი?! ვიქტორმა სერიოზულად მიპასუხა, ამათ გარდა 40 კილომდე ჯილდოები ჩემოდანში მაქვს ჩალაგებულიო… შემრცხვა. ვიფიქრე, ჩემი რამდენიმე მედალი ამ კაცის ტიტულებთან რა მოსატანია-მეთქი და მას შემდეგ მსგავს შეხვედრებზე ჯილდოებით მკერდდამშვენებული არასდროს მივსულვარ.

…მონრეალის ოლიმპიური თამაშების მერე მსოფლიოს საუკეთესო ხელბურთელთა შორის მასახელებდნენ. სხვათა შორის, 2-ჯერ მსოფლიო ნაკრებშიც ვითამაშე.

…1980 წელს, მოსკოვის ოლიმპიადაზე უკვე მთავარი ფავორიტები ვიყავით. ეს ორი მიზეზით იყო განპირობებული: ჯერ ერთი რომ თამაშები საბჭოთა კავშირში ტარდებოდა, მეორეც – იმ დროისთვის მართლა ძალიან ძლიერები ვიყავით. მიუხედავად ამისა, მაინც II ადგილზე გავედით, რაზეც დღემდე გული მწყდება. მაშინაც ვთვლიდი და ახლაც იმ აზრზე ვარ, რომ ფინალში ჩვენი წაგება მთავარი მწვრთნელის ანატოლი ევტუშენკოს ბრალია. ის ნიჭიერი სპეციალისტი კი იყო, მაგრამ განდიდების მანიით გახლდათ შეპყრობილი. ამის გამო ხშირად ექმნებოდა პრობლემები.

…მონრეალის მსგავსად, მოსკოვის ოლიმპიადაც ძლიერად დავიწყეთ. ჯგუფში მხოლოდ ერთხელ წავაგეთ – რუმინეთთან 19:22, თუმცა ფინალის საგზური მაინც ჩვენ დაგვრჩა. გადამწყვეტ შეხვედრაში გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკის ნაკრებს ვხვდებოდით. I ტაიმში მართლა უნაკლოდ ვითამაშეთ, 7 თუ 8 ბურთით მოვიგეთ და შესვენებაზე გულდამშვიდებულები გავედით. ამ დროს კი ევტუშენკო გასახდელში აღელვებული შემოვიდა, თან პარტაქტივი ახლდა. ბიჭებს შავი დღე გვაყარა, იცოდეთ, ჩემი ტაქტიკით თუ არ ითამაშებთ, ციმბირი უკან დაგრჩებათო! გაგვთათხა და დაგვემუქრა! მწვრთნელის ასეთმა საქციელმა ხასიათი წაგვიხდინა. II ტაიმში ცუდად არ გვითამაშია, მაგრამ მწვრთნელის „გონივრული დარიგების“ შემდეგ კონცენტრაცია დავკარგეთ, ამის შედეგად უპირატესობა თვალსა და ხელს შუა შემოგვეცალა და საბოლოოდ ფინალი 22:23 წავაგეთ.

…მწვრთნელმა ვერც ბანკეტზე მოისვენა, კვლავ საყვედურებით აგვავსო. ერთ მომენტში ვერ მოვითმინე და შევეპასუხე. ამას მოჰყვა ის, რომ გუნდიდან ამომაგდეს, თან, ჩემ გარდა ყველამ მიიღო სახელმწიფო ჯილდო. ევტუშენკო არც შემდგომში აპირებდა ნაკრებში ჩემ მიწვევას, მაგრამ მწვრთნელთა საბჭომ უკან დახევა მოსთხოვა და 1982 წელს კვლავ გუნდში მიხმო. იმ წელს მსოფლიო ჩემპიონატი მოვიგეთ!

…ნაკრებთან ერთად ოლიმპიადაც მოვიგე და მსოფლიო ჩემპიონატიც, მაგრამ ბურევესნიკის შემადგენლობაში საკავშირო ჩემპიონი ვერ გავხდი. გული როგორ არ მწყდება, მაგრამ იცით რა არის? მიუხედავად არაერთი მიპატიჟებისა, თბილისიდან წასვლა არ მიფიქრია – მეგობრების, ოჯახის, ჩემი მშობლიური ქალაქის მიტოვება მიჭირდა.

…შეეძლო თუ არა ბურევესნიკს მეტის მიღწევა? როგორ გითხრათ, ალბათ კი. კარგი შემადგენლობა გვყავდა: გია ნარიმანიძე, ზაზა დოლიძე, ვახტანგ და გიორგი ბერიაშვილები, ამირან კომახიძე, ალექსანდრე ნავროზაშვილი, ამბერკი ტაბიძე, ჯემალ ბარამიძე… 3-ჯერ გავხდით საკავშირო ჩემპიონატის პრიზიორები – III ადგილზე გავედით, თასიც მოვიგეთ, აი ჩემპიონობამდე კი ვერ მივედით. იცით რატომ? მთელი სეზონი 8-9 კაცის მხრებზე გადადიოდა, ეს კი პირველობის მიწურულს საქმეს გვირთულებდა. მოწინავე კლუბებს თითქმის სრულფასოვანი სათადარიგო შემადგენლობა ჰყავდათ.

…ბურევესნიკის შემადგენლობაში უამრავი თამაში მაგონდება, ბევრი გამარჯვება, მაგრამ იმ თამაშს გავიხსენებ, რომელშიც დავმარცხდით – ალიტუსში საბჭოთა კავშირის ჩემპიონატის ბოლო ტური იყო, კიევის არმიელებს ვეთამაშებოდით. იმ გუნდის ორივე მეკარე, იშჩენკო და კოჩერგინიც საბჭოთა კავშირის I ნაკრების წევრები იყვნენ. მე მხოლოდ I ნახევარში ვითამაშე, შესვენების შემდეგ კი ტრავმის გამო ვეღარ გავედი. ტაიმი 21:22 წავაგეთ. ამ 21 გოლიდან 19 მე გავიტანე! იშჩენკო და კოჩერგინი ლამის ყოველ 2 წუთში ცვლიდნენ ერთმანეთს, მაგრამ არაფერმა უშველათ. ისე, იშჩენკო ყველაზე ძლიერ მეკარედ მიმაჩნია მათ შორის, ვის წინააღმდეგაც მითამაშია. თუმცა, მე ის ბევრჯერ გამიმწარებია.

…ხშირად მეკითხებოდნენ 9-მეტრიანიდან გოლი როგორ გაგაქვთო. პატარა საიდუმლო მქონდა: ცოცხალ კედელში ყოველთვის ფსიქოლოგიურად სუსტს ვეძებდი, მას, რომელიც თავის გუნდს უმტყუნებდა. დავინახავდი თუ არა ასეთს, მეც იქით ვუშვებდი ბურთს. როგორ ვარჩევდი მსხვერპლს? თვალის ერთი შევლებით, გუმანით ვგრძნობდი, ვინ გატყდებოდა პირველი.

…დიდი სპორტიდან წასვლის შემდეგ შინაგან საქმეთა სამინისტროში ვმუშაობდი, თუმცა ცხოვრებამ მალე კვლავ ხელბურთს დამაკავშირა. ერთხელ, რაღაც საქმეზე მოსკოვში ჩასული, გერმანელ მენეჯერს გერდ ბუცეკს შევხვდი. წლების წინ ის საკავშირო ნაკრებში მუშაობდა. ერთმანეთის ამბები რომ გავიგეთ, მე კი იმ დროს ორივე მუხლზე მენისკი მაწუხებდა, ბუცეკმა გერმანიაში მიმიწვია საოპერაციოდ. ჩავედი, თუმცა მარტო და ამის გამო მოგვიანებით ძალიან ვინანე. სანამ ოპერაციის დრო მოვიდოდა, ბუცეკმა ადგილობრივ კლუბში ლანდცხუტში თამაში შემომთავაზა – ძველ ხელობას გაიხსენებო. გერმანელებთან შესაძლო კონტრაქტის შესახებ მეუღლეს რომ ვუთხარი, დამემუქრა: იცოდე, ხელშეკრულებაზე უარს თუ იტყვი, ფანჯრიდან გადავხტები და ცოცხალს ვეღარ მნახავო. 90-იანი წლების დასაწყისია, ხომ გახსოვთ რა სიტუაცია იყო მაშინ საქართველოში? ერთი სიტყვით, ხელბურთს დავუბრუნდი, თუმცა ოპერაციის შემდეგ თამაში დავასრულე.

…ცოტა ხანში VI ლიგის ერთ-ერთი კლუბი მილბერჰოფენი ჩავიბარე. გერმანიაში ხელბურთის 12 ლიგაა და 5 წელიწადში იმდენი მოვახერხე, რომ ჩემი კლუბი III ლიგაში აღზევდა. მერე სპონსორი დავკარგეთ და ფინანსური პრობლემები შეგვექმნა. 2000 წელს საბერძნეთში გადავედი დროებით – ქალთა ნაკრები ჩავიბარე. იქ დიდხანს არ გავჩერებულვარ და ისევ გერმანიაში დავბრუნდი. ასე, ნელ-ნელა დავმკვიდრდი ამ ქვეყანაში. მალე ოჯახიც ჩამოვიდა და მას შემდეგ გერმანიაში ვცხოვრობ, ჩემი პატარა ბიზნესი მაქვს.

…ხელბურთს ვაჟიც თამაშობდა, ბავარიის მხარის ჭაბუკთა ნაკრების გაფართოებულ სიაშიც მოხვდა, თუმცა საბოლოოდ სწავლამ გადაძალა და სპორტს შეეშვა.

…როდემდე დავრჩები გერმანიაში? დროს ვერ გეტყვით, ამაზე ნამდვილად არ მიფიქრია, მაგრამ ის კი ვიცი, რომ საბოლოოდ მაინც საქართველოში უნდა დავბრუნდე. მამაჩემი თბილისშია დაკრძალული და მეც ვთვლი, რომ ჩემი საბოლოო ადგილიც აქაა.

ალექსანდრე ანპილოგოვი
დაიბადა 1954 წლის 18 იანვარს თბილისში
1970-1985 წლებში თბილისის ბურევესნიკის, 1974-84 წლებში სსრკ ნაკრები, 1987-92 წლებში გერმანიის ლანდცხუტის ხელბურთელი
ტიტულები: ოლიმპიური ჩემპიონი – 1976 (მონრეალი); ოლიმპიური თამაშების ვიცე-ჩემპიონი – 1980 (მოსკოვი); მსოფლიოს ჩემპიონი – 1982; მსოფლიოს ვიცე-ჩემპიონი – 1978; სსრკ ჩემპიონატის ბრინჯაოს პრიზიორი – 1977, 1980, 1981; სსრკ თასი – 1978; სსრკ ხალხთა VI სპარტაკიადის ბრინჯაოს პრიზიორი – 1975; სსრკ სპორტის ოსტატი – 1973; სსრკ საერთაშორისო კლასის სპორტის ოსტატი – 1976; სსრკ სპორტის დამსახურებული ოსტატი – 1976; სპორტის რაინდი (სპორტისა და ახალგაზრდობის საქმეთა სამინისტრო) – 2017; ვახტანგ გორგასლის სახელობის II ხარისხის ორდენი – 2003; ბრწყინვალების საპრეზიდენტო ორდენი – 2018; ღირსების ორდენი; ღირსების ნიშნის ორდენი (სსრკ)
სსრკ ნაკრებში: 217 მატჩი, 572 გოლი (1974-1984)

*-ალექსანდრე ანპილოგოვი 1976 წელს, მონრეალის ოლიმპიადაზე:
A ჯგუფი, 18 ივლისი: სსრკ 26:16 იაპონია – 5 გოლი
A ჯგუფი, 20 ივლისი: სსრკ 29:9 კანადა – 2 გოლი
A ჯგუფი, 22 ივლისი: სსრკ 18:20 იუგოსლავია – გოლი
A ჯგუფი, 24 ივლისი: სსრკ 18:16 გფრ
A ჯგუფი, 26 ივლისი: სსრკ 24:16 დანია – 3 გოლი
ფინალი, 28 ივლისი: სსრკ 19:15 რუმინეთი – 2 გოლი

*-ალექსანდრე ანპილოგოვი 1980 წელს, მოსკოვის ოლიმპიადაზე:
B ჯგუფი, 20 ივლისი: სსრკ 22:15 შვეიცარია – 4 გოლი
B ჯგუფი, 22 ივლისი: სსრკ 38:11 ქუვეითი – 11 გოლი
B ჯგუფი, 24 ივლისი: სსრკ 33:10 ალჟირი – 3 გოლი
B ჯგუფი, 26 ივლისი: სსრკ 19:22 რუმინეთი – 4 გოლი
B ჯგუფი, 28 ივლისი: სსრკ 22:17 იუგოსლავია – 2 გოლი
ფინალი, 30 ივლისი: სსრკ 22:23 (დამატებითი დრო) გდრ – 5 გოლი

*-2000-01 წლებში საბერძნეთის ქალ ხელბურთელთა ნაკრებს წვრთნიდა.

*-2012 წელს, სერიაში „ქართველი ოლიმპიური ჩემპიონები“ (პროექტის ავტორი და მთავარი რედაქტორი ელგუჯა ბერიშვილი) გამოიცა გიორგი ჩოჩიშვილის წიგნი „ალექსანდრე ანპილოგოვი“

ლაშა გოდუაძე (წიგნიდან „კარიერა ფრაზებში“; 2019)
ფოტო: www.sport.gov.ge